Georg Friedrich Händel (1685-1759)
Dank sei dir, Herr – Para óboe, 4 voces e órgano

Guillaume Dufay (c.1397-1474)
Ave, Regina caelorum – A 3 voces

Francisco Guerrero (1528-1599)
Ave, virgo sanctissima – A 5 voces

Antonio Vivaldi (1678-1741)
Sonata para óboe e baixo continuo en sol menor, RV 28
Largo, Allegro, Largo, Allegro

Thomas Tallis (1505-1585)
If ye love me – A 4 voces

Lectura
Francisco Guerrero (1528-1599)
Virgen santa – A 5 voces

Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525-1594)
Alma Redemptoris Mater – A 4 voces

Alessandro Marcello (1669-1747)
Concerto en re menor para óboe – Andante e spiccato, Adagio, Presto

Lectura
Tomás Luis de Victoria (1548-1611)
Gaude, Maria virgo – A 5 voces

Johann Sebastian Bach (1685-1750)
Jesu bleibet meine Freude – Para óboe, 4 voces e baixo continuo

O Concentus Lucensis é un grupo vocal nado dos fecundos encontros artísticos que teñen lugar durante as edicións do Festival Internacional de Órgano e do Curso de Música Litúrxica do Corpus Christi de Lugo. Os seus compoñentes son os mestres e solistas principais do coro lucense Solo Voces, do Orfeón Lucense e do Gruppo Vocale S. Bernardo, agrupación que desenvolve a súa actividade principal entre Saronno (Italia) e Lugano (Suíza). O Concentus Lucensis canta principalmente a partes reais, é dicir, cunha soa persoa para cada parte vocal, abordando un extenso repertorio, cunha predilección particular pola polifonía renacentista.

Nado en Imperia (Italia), Alberto Melgrati comezou os seus estudos á idade de dez anos. Graduouse no Conservatorio de Piacenza, baixo a tutela de Francesco Ranzani, primeiro óboe no Teatro alla Scala. Completou os seus estudos musicais en Verona e Salzburgo con Diego Dini Ciacci. Alberto Melgrati é extremadamente activo e estimado coma concertista: tocou en Francia, Canadá, Suíza, Bélxica, Alemaña e Eslovenia en tempadas sinfónicas e festivais de cámara. Tamén é activo coma oboísta en moitas orquestras importantes baixo a dirección de Riccardo Muti, Julius Kalmar, Peter Maag e Stefano Montanari entre outros. Foi acompañado por importantes orquestras, xunto as cales interpretou numerosos concertos para óboe e orquestra dende Bach, Vivaldi, Händel, Marcello e Cimarosa ata Margola. Tocou, así mesmo, para un importante proxecto, que involucraba á famosa poeta Alda Merini e ao compositor Giovanni Nuti, no cal realizou numerosas gravacións e concertos en vivo. En 1995, Alberto Melgrati recibiu cum laude o grao en Literatura Italiana na Università Cattolica del Sacro Cuore de Milán.

A parte coral a capela do programa propón seis motetes do Renacemento, todos eles de autores relacionados coa Escola Romana de composición, exceptuando o motete Ave Regina caelorum de Dufay, ascendente das numerosas xeracións de compositores franco-borgoñóns e polo tanto flamencos, que viaxaban por Europa, modelando o gusto do estilo renacentista pleno. O mesmo Dufay pasou algúns anos en Italia e foi chamado polo papa Euxenio iv a compoñer pezas para a consagración de S. María del Fiore en Florencia, coa nova cúpula de Brunelleschi, o 24 de marzo de 1436. Palestrina é o autor principal da Escola Romana, quen mellor ca ninguén soubo interpretar as prescricións do Concilio de Trento relativas á música, traducíndoas nun estilo que conseguía conciliar a polifonía complexa que lle chegaba dos flamencos coa comprensibilidade do texto que os pais conciliares esixían. Guerrero e de Victoria, influenciados ambos polas súas estadas en Roma (de Victoria foi probablemente alumno de Palestrina), levaron consigo a España o novo estilo, aínda que con modalidades e inclinacións diferentes. Tamén está relacionado co estilo romano Thomas Tallis, que, aínda que morreu en 1585 (tendo nacido en 1505), foi católico toda a súa vida, e moi considerado polos catro soberanos aos que serviu. O texto do seu motete retoma o verso 15 do Evanxeo de S. Xoán 14: «Se me amades, gardade os meus mandamentos, e eu rogarei ao Pai, e daravos outro Paráclito, para que estea convosco para sempre: o Espírito da verdade». Completan a parte coral dúas pezas con óboe e baixo continuo, o canto de grazas Dank sei dir, Herr, de Händel, e a célebre coral da Cantata BWV 147 de Bach. O programa inclúe tamén dúas pezas para óboe e órgano. En primeiro lugar, a Sonata en sol menor RV 28 de Antonio Vivaldi, para óboe e baixo continuo. A peza está construída segundo a estrutura da «sonata da chiesa», coa súa articulación lento-veloce-lento-veloce. Trátase dunha obra inspirada, que concilia —característica de Vivaldi— a exhibición virtuosa, a solidez da estrutura e as cantables melodías, sobre todo nos movementos lentos. Completa o programa o famoso Concerto en re menor de Alessandro Marcello, obra amada e transcrita por Bach para clavicémbalo.